از اینکه بخوام وجه غمگین و خسته و آسیب دیدم رو به بقیه نشون بدم متنفرم
بقیه میگن که باید درد و غم هامون رو با هم به اشتراک بزاریم تا دردش رو باهامون سهیم بشن و بارش روی دوش خودمون بیش از حد سنگینی نکنه...
ولی من دلم نمیخواد به کسایی که دوستم دارن فشاری وارد بکنم خصوصا با دغدغه های خودم.
درسته که هر آدمی به نحو خودش یه سری سختی ها میکشه، ولی من فکر نمیکنم که در مقابلشون منحصر به فرد باشم و نیاز به توجه ویژه و درک بیشتر و کمک داشته باشم. اره درسته به عنوان یه شخص، خودم برای خودم، مهم ترینم و خودم نسبت به بقیه برای خودم اولویت دارم، ولی این باعث نمیشه که فکر کنم برای دیگران هم باید اولویت داشته باشم،
اکثر انسان ها فکر میکنن که خودشون در مقابل بقیه خاص ترین و مهم ترین هستن، تا حدی درست و تا حدی دیگه غلطه، برای خودشون بله مهم ترین و خاص ترین هستن ولی دلیلی وجود نداره که برای بقیه هم اینطور باشن...
چیزی که من از خودم به بقیه نشون میدم با چیزی که پیش خودم هستم متفاوته...
ولی این احساس رو ندارم که دارم خود واقعیم رو پنهون میکنم، در واقع چیزی که به بقیه از خودم نشون میدم هم وجهی از شخصیت منه.
حتی در مقابل افراد مختلف من چیز های متفاوتی رو از خودم نشون میدم، اما این حس رو ندارم که دارم به بقیه دروغ میکنم، من فقط گاهی وجه های مختلفی از وجودم رو به افراد متفاوتی نشون میدم.
در واقع تمام اون وجه ها بخشی از من هستن که شاید فکر میکنم بهتر باشه به یه سری از اشخاص نشونشون بدم و در مقابل یه سری دیگه متفاوت باشم.
در هر صورت من خودم رو با وجه های مختلفی در شرایط مختلفی پذیرفتم و فکر میکنم در هر صورت این من هستم و من خودم رو دوست دارم و نسبت به بقیه خودم اولویت اولم هستم و برای خودم شخص خاصی هستم... مهم نیست اگه برای بقیه نباشم، این به خود اون ها ربط داره نه من!